Miedź - źródła narażenia i wpływ na zdrowie
Miedź (Cu) - toksyczność miedzi odnosi się do konsekwencji nadmiaru miedzi w organizmie. Nadmiar miedzi w organizmie może wystąpić w wyniku spożywania kwaśnych potraw gotowanych w niepowleczonych miedzianych naczyniach kuchennych lub w wyniku kontaktu z nadmiarem miedzi w wodzie pitnej lub innych źródłach środowiskowych.
Objawy
Ostre objawy zatrucia miedzią po spożyciu obejmują wymioty, krwawe wymioty, niedociśnienie (niskie ciśnienie krwi), smoliste stolce, śpiączkę, żółtaczkę (żółtawe zabarwienie skóry) i ból żołądkowo-jelitowy. Osoby z niedoborem glukozo-6-fosforanu są narażone na zwiększone ryzyko wystąpienia hematologicznych skutków działania miedzi. Niedokrwistość hemolityczna wynikająca z leczenia oparzeń związkami miedzi jest rzadka.
Przewlekłe (długotrwałe) skutki narażenia na działanie miedzi mogą uszkodzić wątrobę i nerki. Ssaki w tym ludzie posiadają wydajne mechanizmy regulacji zasobów miedzi, tak, że są one ogólnie chronione przed nadmiernym poziomem miedzi w diecie.
Te same mechanizmy ochronne mogą powodować łagodniejsze objawy, które często są błędnie diagnozowane jako zaburzenia psychiczne. Prowadzi się wiele badań dotyczących funkcji stosunku Cu / Zn w wielu stanach neurologicznych, endokrynologicznych i psychologicznych.
Trudności diagnostyczne wynikają z faktu, że wiele substancji, które chronią nas przed nadmiarem miedzi, pełni ważne funkcje w naszych systemach neurologicznych i endokrynologicznych. Kiedy są wykorzystywane do wiązania miedzi w osoczu, aby zapobiec wchłanianiu jej w tkankach, ich własna funkcja może pozostać niespełniona. Takie objawy często obejmują wahania nastroju, drażliwość, depresję, zmęczenie, pobudzenie, trudności z koncentracją, poczucie braku kontroli itp. Aby dodatkowo skomplikować diagnozę, niektóre objawy nadmiaru miedzi są podobne do deficytu miedzi.
Toksyczność u ssaków obejmuje objawy takie jak marskość wątroby, martwica nerek i mózgu, problemy żołądkowo-jelitowe, niskie ciśnienie krwi i poronienia.
Toksyczność
Miedź we krwi występuje w dwóch formach: związana z ceruloplazminą (85-95%), a reszta jako forma "wolna", luźno związana z albuminą i małymi cząsteczkami. Wolna miedź zwykle zmniejsza stres oksydacyjny, ponieważ bierze udział w eliminacji metabolicznej reaktywnych form tlenu, takich jak rodnik ponadtlenkowy przez dysmutazę ponadtlenkową zależną od Cu-Zn. Nadmierna ilość wolnej miedzi upośledza homeostazę cynku i odwrotnie, co z kolei osłabia funkcję enzymu antyoksydacyjnego, zwiększając stres oksydacyjny. Chronicznie podwyższone poziomy spożycia miedzi powodują niedobór cynku. Odżywczo, istnieje wyraźna różnica między organiczną i nieorganiczną miedzią, w zależności od tego, czy jon miedzi jest związany z organicznym ligandem.